عظمت بلاغی کلام در مجموعه‌ی انسان‌ساز «نهج‌البلاغه»، شارحان مختلف را با توانمندی‌ها و بضاعت‌های علمی متفاوت، مسحور نموده است. «منهاجالبراعة فی شرح نهجالبلاغة»، اثر میرزاحبیب‌الله هاشمی‌خویی، یکی از مهم‌ترین و مبسوط‌ترین شروح «نهج‌البلاغه» در قرون اخیر به‌شمار می‌آید. در این نوشتار مهم‌ترین مؤلفه‌های بلاغی که در این کتاب تفسیری با هدف تبیین غنای ادبی عبارات علوی، مورد اهتمام قرار گرفته، بررسی شده است. مجاز، استعاره، کنایه و تشبیه به‌عنوان حائز اهمیتترین صنعت‌های بیانی مطرح شده است. صنعت‌های بدیعی به دو مجموعه‌ی آرایه‌های لفظی و آرایه‌های معنوی تقسیم شده؛ ابتداء، انتهاء، تخلص، جناس و سجع در زمره آرایه‌های لفظی و طباق، تناسب، عکس، استخدام و ایجاز از جمله آرایه‌های معنوی به شمار می‌آید که مورد اهتمام ویژه میرزایخویی قرار گرفته است. از این رهگذر، چگونگی پردازش عباراتی از نهج‌البلاغه که دربردارنده‌ی اینگونه محسّنات بلاغی می‌باشد نیز تبیین گردیده است.
)