- قران کریم.
- اخلاقی، اکبر. (1376). تحلیل ساختاری منطقالطیر عطار. اصفهان: فردا.
- حقدادی، عبدالرحیم. (1382).«داستانپردازی در مقامههای بدیعالزمان همدانی». مجله ادبیات و علوم انسانی دانشگاه بیرجند. شماره 3، 37-48.
- سارلی، ناصرقلی و ایشانی، طاهره. (1390). «نظریة انسجام و هماهنگی انسجامی و کاربست آن در یک داستان کمینة فارسی». دو فصلنامه زبانپژوهی دانشگاه الزهرا. 2(4)، 51-77.
- صفوی، کوروش (1379). درآمدی بر معنیشناسی. تهران: سوره مهر.
- فروزنده، مسعود و بنیطالبی، امین. (1393). «ابزارهای آفرینندۀ انسجام متنی و پیوستار بلاغی در ویس و رامین». مجله شعر پژوهی دانشگاه شیراز. 6(2)، 107-134.
- لطفیپور ساعدی، کاظم. (1371). «درآمدی به سخنکاوی». مجله زبانشناسی. سال نهم. شمارۀ پیاپی 17، 109-122.
- مهاجر، مهران و نبوی، محمد. (1376). به سوی زبانشناسی شعر. رهیافتی نقشگرا، تهران: نشر مرکز.
- عباس، احسان (1997). تاریخ النقد الأدبی عند العرب. عمان: دارالشروق.
- Hassan, R. (1984). Coherence and chhesive Harmony. In J. Flood (ed.) Understanding reading comprehensions. Language. And, structure of prose, 181- 219.
- Halliday, .M. A. K. (1989). Spoken & written Language. Gb. OUP.
- Halliday M. A. K. and Ruqaiya, H. (1976). Cohesion in English, London: Lonhgman.